අයං වස්සාන කාලෝ.....

ගොම්මං කළුවර මැද්දෙන්
හීන් පොද වැස්සක් වැටීගන ආවා.
රැහැයියන්ගේ මූසල සද්දෙත් එක්කම
ඈතින් පන්සලේ ඝන්ටාර සද්දෙ,
මැටි ගැලවිච්චි පිල ලඟ ඉඳගන
මැණිකා කඩුල්ල දිහා බලාගන උන්නා
"එදා වගේමයි අදත්",
මැණිකාගේ හිත ඈතට දුවන් ගියා.







එදා හත්කෝරලේටම උන්නු ලස්සනම ගැටිස්සි මැණිකා

වැහි කාලේ පන්සලේ බුද්ධ පූජා,
අප්පුච්චලට කන්ඩ උයන්ඩ ගෙදර නැවතුනු ඒ හැන්දෑව,
හීන් වැහි කෝඩෙ මැද්ඩෙන් කඩුල්ල ලඟ කාරෙකක් නැවතුනා.
පිල ගාවට දුවගන ආපු මහත්තැන්
මැණිකාට පෙනුනෙ දෙවියෙක් වගේ.
ඒ හැන්දෑව මැණිකාගේ ජීවිතේ ලස්සනම හැන්දෑව,
අදටත්.
මහත්තයා කලුවරේම එලියට බැස්සේ මැණිකාගේ ඔලුවත් අතගාලා
"මං ඉක්මනටම එන්නං කෙල්ලෙ"
මැණිකා හැමදාම කඩුල්ල දිහා බලාගන හිටියා
මහත්තයා නැතත් කීප පෝයකින් බඩට දරුවෙක් ආවා.
ඉස්පිරිතාලෙන්ම දරුවා කාටදෝ දුන්නේ මැණිකාටත් නොකියා.

මේ ඔක්කොම මැණිකාට හීනයක් වගේ.
හිතේ වේදනාවෙන්ම අප්පුච්චා මියදුනා.
ගෙදරටම නාකිඋනු මැණිකා අම්මට තනි රැක්කා.
උන්දැත් මියැදුනා.
තනිවෙච්චි මැණිකා කඩුල්ල දිහා බලාගෙන උන්නා,
මහත්තය කවදහරි ඒවි"


ඒ හතලිස් අවුරුද්දකට කලින්.
අදත් ඒ පොද වැස්ස.
මැණිකා පිල ලඟ ඉදන් ගොම්මන් කලුවරේ
කඩුල්ල දිහා බලන් උන්නා.
ඒ ඇස් තාමත් දිලිසෙනවා,
"මහත්තය කවදහරි ඒවි."

ලිව්වේ පරා....