8/26/2012

මාවතේ ජීවිත ~ 6 ~ කෝච්චියේ දේශනය.........



කළුතර ඉඳල පොල්ගහවෙල යන කෝච්චියේ ප්ලාස්ටික් අසුනකට බර වෙලා ඈත පෙනෙන ඉන්දියන් සාගරය දිහා බලන් ඉන්නවා. මේ දවස් වල ට්‍රේනින් වැඩ නිසා ජීවිතේ ගොඩාක් ඒකාකාරී වෙලා කියල මට හිතෙනවා. උදෙම නැගිටල ලක ලෑස්තිවෙලා ස්වර්ණවාහිණියේ මුල් පිටුවෙත් මුල්ම සිරස්තල ටික බලලා ගෙදරින් පිටත් වන මම ආයෙ රෑ කළුවරත් අරගෙන ගෙදර එනවා. ඒ ඇවිත් මහන්සියට කාල නිදා ගන්නවා. ඔෆිස් එකේ උනත් හැමදාම දකින්නේ කරමල සුදු වෙච්චි එකම කුකුල්ලු නිසා මට එහෙම හිතෙනවා ඇති.
සතියේ මුල් දවස් වලට වඩා සිකුරාදා දවස ගෙවෙන්න බොහොම ක්‍රියාශීලී වගෙම ඔක්කොම සතුටින් ඉන්නෙත් සිකුරාදා කියල හිතෙනවා. අපිත් එක්ක ඔෆිස් එකේ ඉන්න ගොඩක් අය සිකුරාද හවසට ගම් බිම් බලා යන්න කෝච්චියට එකතු වෙනවා. මමත් සිකුරාදට එයාලට එකතු වෙනවා.  කට්ටියම කෝච්චියේ මුල්ලකට වෙලා සතියේ විත්ති සමාලෝචනය කරනවා. එහෙත් හැමදාම තනිවෙන්න හදන මගේ හිත ඈත පෙනෙන  නැවක කුඹගහක මුදුනෙ නැවතිලා තියනවා.

දෙහිවලට එනකොට හිස්ව තිබුනු කෝච්චිය බම්බලපිටියෙදි පිරිල යනවා. වේදිකාවෙ නවත්තන්නත් කලින් පිරිස් කෝච්ච්යේ එල්ලෙන්න තරගෙකට කියල හිතන්වා. ජයග්‍රහකයන්ට ඉතුරුවෙලා තියන තැනක සීට් එකක් ලැබෙනවා. ගොඩ දෙනෙක් තැන් තැන් වල එකතුවෙලා දොඩමලුවෙනවා. සිනහවෙන් කතබහෙන් කොච්චිය පිරිල යනවා.
පිරිස අතරෙ කිහිප දෙනෙක් රටේ දේශපාලනය අධ්‍යනය කරනවා. තව පිරිසක් අර නලුවගෙ කසාදය, මේ ගායිකාවගේ දික්කසාදය අහවල් ඇමතිතුමාගෙ බිරිදගේ සාරිය, ගැන චරිතාපදාන නිකුත් කරන්වා.

ඔය අතර තවත් කෙනෙක් දුරකතන සංවාදයක. එයා කියන දේ කොච්චියේ හු හඬ මැද උනත් මට ඇහෙනවා. "හරි හරි මං එනකොට අරන් එන්නම් " එයා ෆොන් එක කට් කරන්වා. "මොනවද බං ගෙදර ගෙනියන්න යන්නේ"යලුවො ටික මනුස්සයගෙන් උත්තර බලපොරොත්තු වෙනවා. එහෙත් අයියා උත්තර දෙන්න ටිකක කල්පනා කරන්වා. මුහුනේ ප්‍රශ්නාරතයක් වගේ ඇඳිල තියනවා. "ඇයි මචන් අව්ලක් ද?" තව කෙනෙක් අහනවා. "ඔව් මචන් පොඩි අව්ලක්" අයියා උත්තර දෙනවා. කට්ටියගෙම මුහුනු වල හිනාව මැකිල යනවා. කෙනෙක් ප්‍රශ්නයක් කියල කිව්ව ගමන් සංවේදී වෙන මිනිස්සු තවම ඉන්නව නේද කියල මට හිතෙනවා.
"අපේ පොඩි එකි මේ සතියෙ ශිෂ්‍යත්වෙ ලියනවනේ......." අයියට උත්තරේ සම්පූර්ණ කරන්න ලබුනේ නෑ. "ඇයි මචන් මොකො දැන් දුවට සනීප නැද්ද?" තව කෙනෙක් අහනවා , "මේ දවස් වල උනක් තියන්වා ඩෙංගුද
දන්නේ නැ "  මැදිවියේ ගැහැනු කෙනෙක් පිලිතුරු දෙනවා. මේ සේරම අය එකම කන්තොරුවක වැඩ කරන අය කියල මට හිතෙනවා."අප්පේ එහෙම කරදරයක් නෙවි දුවගේ විභාගයට වැදගත් වෙන පත්තරයක් ගේන්න
කියල වයිෆ් කිව්වා කොච්චියේ සද්දෙට මට එකේ නම ඇහුනෙත් නෑ ආයේ අහන්නත් බෑ එයගෙ ෆොන් එකෙත් බැට්‍රි ඉවර වෙල ඕෆ් උනා පත්තරේ නොගෙනියත් ඉතින්..........." අයියා ලොකු හුස්මක් හෙලනවා. අනේ පව් මුලු කෝච්චි පෙට්ටියේම අය එයට හිනා වෙනවා. කොච්චර හංගන්න හැදුවත් මටත් හිනා ගියා.

මමත් ශිෂ්‍යත්වෙ කරපු කාලෙට ගියා. අපේ තත්තත් මට සාධන පත්තරේ ගෙනත් දුන්න මතකයි.ඒකේ තිබුන ආදර්ශ ප්‍රශ්න පත්තරෙට උත්තර ලිව්වත් මම ශිෂ්‍යත්වෙ ෆේල් උන මතකයි. ප්‍රතිඵල ආපු දවසෙ පන්තියේ ටීචර් ප්‍රතිඵල කියනකොට මම ෆේල්..... "ඒත් පුතේ ශිෂ්ෂත්වේ කියන්නෙ ලොකු විභාගයක් නෙවි A/L පාස් වෙන්න" කියල   සුමනාවතී ටීචර් කිව්ව මට මතක වෙනවා. උසස් පෙල ප්‍රතිපල ඇවිත් මම ටීචර්ගේ ගෙදර ගියපු දවසේ මේ වචන ටික මතක් කරල දුන්නාම ටීචර් ගේ ඇස්වල කඳුලු තිබ්බ මට මතකයි. .......
හිත කියන්නේ කොච්චර වේගවත්ද කියල මට හිතෙනවා. පුංචි කතාවකින් මම ගිය  දුර.....

එතකොටත් අර අයිය වට කරන් ඉන්න පිරිස එයාට පත්තරවල නම් මතක් කරල දෙන්න හදනවා."ඒක නෙවි . පත්තරේ ජොතිෂ්‍යටත් සම්බන්ධ වෙන්න ඔන...." අයිය කියන්වා.

"මොකක්  කොහෙද බං ශිෂ්‍යත්වෙට ජෝතිෂ්ය තියෙන්නේ උබේ දුව ලියන්නෙ ශිෂ්‍යත්වෙ කියල ෂුවර්ද?. කැම්පස් යන්න එක්සැම් වලටවත් ජොතිෂ්‍ය නෑනෙ " තවත් කෙනෙක් උත්තර දෙනවා." කැම්පස් ??? ,අපෝ දැන් එව ආයෙත් වහල" තව කෙනෙක් උත්තර දෙනවා.
"අනේ ඔව් පව් අහින්සක ලමයි ටික මේ සර්ලට කිසිම හිතක් පපුවක් නෑ වගෙනේ වැඩ කරන්නේ ඒගොල්ලන්ට මෙච්චර පඩි වැඩි කරල දීලත් ඔහොමනෙ ලමයින්ට සලකන්නේ" වයසක පහේ අන්කල් කෙනෙක් කියනවා.

අනේ මේ වගේ මෝඩ මිනිස්සු අන්කල් බලන්නෙත් ITN ද කියල මට අහන්න හිතෙනවා. එහෙත් " සර් ල කරන කැපකිරීම් අන්කල්ල දන්නෙ නෑනේ" කියල තව කෙනෙක් උත්තර දෙනවා. මමත් ඒ කව්ද කියල හැරිල
බලනවා. විශ්ව විද්‍යාල ආචාර්ය වරුන්ගේ සටන ගැන ඔහු පැහැදිලි කරනවා. "ආචාර්යවරු සටන් කරන්නෙ අන්කල් ල වගේ කොච්චියේ යන ආන්ඩුවෙ කන්තෝරු වල කඹුරන අයගේ ලමයි වෙනුවෙන් " කියල සටන්කාමී හඬකින් ඔහු කියනවා. ඔව් කොටින්ම දුවගෙ පුතාගේ අධ්‍යාපනේට මහාලොකුවට වියදම් කරන්න බැරි උබල වෙනුවෙන් තමයි එ මිනිස්සු සටන් කරන්නේ, ඒක මේ අන්කල්ල ට එක්කො තෙරෙන්නෙ නෑ නැත්නම් අන්කල්ල තේරිලත් පහසුවට නොතෙරුන වගේ ඉන්නවා කියල මට හිතෙනවා.

"අන්කල් දන්නවද විශ්ව විද්‍යාල රකින්න දාල තියන පුද්ගලික ආර්ක්ෂකයෙකුගේ පඩිය සහය කතිකාචාර්‍ය් වරයෙකුගේ පඩියට වඩා වැඩී කියල" දයාබර සටන් සගය සටන අත අරින පාටක් නෑ කියල මට හිතෙනවා.
"ඒත් පුතා මෙ මිනිස්සුන්ට මේ ලමයි ගැන හිතන්න බැරිද දැන් මෙගොල්ලො A/L පේපර්ස් බලන්නෙත් නෑලු එ ලමයි ඔවට පලි නෑනෙ අනික එතකොට එ ලමයි කවදද කැම්පස් යන්නෙ" අන්කල් තව ප්‍රශ්නයක් අතාරිනවා.
"ඇයි හත් ඉලව්වේ අපි A/L කරපු අවුරුද්දෙත් පෙපර්ස් බැලුවෙ පරක්කු වෙලා එත් අද අපි යස අගෙට කැම්පස් ඇවිත් ඉන්නෙ, අනික ගිය අවුරුද්දේ A/L කරපු ලමයින්ට තව වෙනතුරු කැම්පස් යන්න බැරි උනේ ,
සමහරුන්ට කවම කවදාවත් කැම්පස් යන්න බැරි උනේත් සර්ල නිසාද " කියල අහන්න මට හිතෙන්වා.
"අපේ සර්ල ලමයින්ට ආදරේ නිසා තමා ලොකු පඩි වලට රට යන්නෙ නැතුව තාම මේ රටෙ ඉඳන් අපෙ උන්ට කියල දෙන්නෙ එකයි එ මිනිස්සුන්ගේ මනුස්සකම" සහොදරය උත්තර දෙනවා. කොච්චි පෙට්ටියේ හිටපු අනිත් අයත් පිලිතුර  අනුමත කරනවා වගේ ඉන්නවා එත් කතාකරන්නේ නෑ. මෙ මිනිස්සු ඇත්ත දැන දැන නිහඬව ඉන්න එක ගැන මට සානුකම්පාවක් ඇතිවෙනවා. ඉතින් දෙයියනේ මමත් එහෙමනේ අඩුම ගානේ මම එ සහොදරය කියපුවට හරි කියලව සහයොගයක් දුන්නේ නෑනෙ, මට මගේ , අපේ කාලකන්නි නිහඬතාවය ගැනත් තරහ එනවා.....

"අද පත්තරේ තියනවා......" අන්කල් මොකද්දො කියන්න හදනකොටම අර සහොදරය රීති ප්‍රශ්නයක් යොමුකරනවා "මොකද්ද දිණමිනද ".  " නෑ..." අන්කල් අකුරු තුනක ජාතික පුවත් පතක නමක් කියනවා.
එත්කොටම අර කලින් පත්තරෙක නම අමතක වෙලා හිටපු අයියා ඔව් එක තමයි පත්තරේ කියල කියල කියනවා. "මොකක්" තවකෙක් අනපෙක්ශිත පිලිතුරෙන් මවිත වෙලා අහනවා. "ඔව් ඔව් එ පත්තරේ තියන්වා ශිෂ්‍යත්ව විභාගයට පෙර කරන්න ඔන වතවත් සහ අන්තිම පුජාව " අයිය නොකිව යුතු දේයක් කිව්ව කියල මට හිතෙනවා."මෙ කොටුව දුම් රිය ස්ථානයයි " නිවෙදනය නිකුත් වෙනවා. "බහින්නේ වරෙන් " යලුව මට කියනවා. මම බහින්න කියල දොර ලඟට යනවා.
 "පත්තරේ මුල් පිටු කියවන්නෙ නැද්ද ජොතිෂ්ය පිටුව විතරද බලන්නෙ?  "
 සටන්කාමී සහොදරය කොච්චිය හැමොටම ප්‍රශ්නෙකින් දමල ගහනවා. මමත් එ ප්‍රශ්නේ සාක්කුවේ දමාගෙන පිටවීමේ කවුලුවෙන් පිටවෙනවා................

ඔටුවා 08


ප.ලි.
මාවතේ ජීවිත සටහනේ කොටස් 1,2,3,4 හි සටහන් වන්නේ මාවතේදි සැබවින්ම මට හමුවු චරිත වන අතර 5, 6 සටහන් වන්නේ මාවතේ සිටින්නේ යයි මම උපකල්පනය කල චරිත වේ



8/22/2012

රැජිනියනේ..


රැජිනියනේ.......
දහදිය බින්දු නැත ඇගෙ ගත තනි කෙරුවේ
කදුලක් නොනැගි දුක් බෝ ඇත ඇගෙ පපුවේ
දුටුවෙමි සිනා පමණක් රූපත් මුහුණේ
මුව පිරි සිනාවෙන් ඇයි සිත රිදවන්නේ...
රැජිනියනේ.......
නෑ සිය මිතුරු නෑ කිසි දින දොස් දුටුවේ
අලුතින් ගෙනා පතිනියමයි සිහිවෙන්නේ
කිසි දින රවා වත් නෑ සිය හිම් දෙස බැලුවේ.
හිමි කෑ පතේ රජ බොජුනයි වළදන්නේ..
රැජිනියනේ.......
මුලුතැන් යහන වද මගෙ මවු හට තිබුනේ.
නෑ කිසි දිනක කුසගිනි මැද දරු තැබුවේ
අහසට කදුලු බර වී මහ වැහි වැටුනේ
මහ වැසි මැදත් වත සිනහවමයි රැදුනේ
රැජිනියනේ.......

මාටියා

8/20/2012

Being a Professional...!!

The hardest part of office work,
Is to pretend that you’re working hard.
It's true that you being useless jerk
But show that you are the top of the herd

In one tab you’ll have Business Weekly.
And in the other you’ll have FB wall
If you can switch them just so quickly
Your boss will think "Man with a Goal".

Outlook minimized just in case
Have SLPL streams live on Cricinfo
Hand on mouse ready for a race,
On Ebay you can bid for a Kenzo

An online game of Scrabble
Makes you think of so many words.
But when no one near to trouble,
You can shoot some angry birds.

When you tire of Gmail chat room
And you’ve written too many Tweets.
You’ll stroll down to the break room,
And help yourself with a tea & sweets.

You will find some class co workers,
Who posses the wisdom of acting busy
And there will be some sweet talkers,
Better not get your smart head dizzy

Months will pass & Years will join them
Money will come when the pay is ready
Weekends like gold and Holidays like Gem
You'll have to row your life boat steady


8/19/2012

මාවතේ ජීවිත ~5~ බලපොරත්තුවලටත් ට්‍රැෆික්


මොරටුවෙ ඉඳල ආපු බස් එක පිටකොටුවෙදි වේගය අඩු කරනකොට මම ඒකෙන් පැන ගන්නව. ගෙදර යන්න කඩි මුඩියේ දුවන මිනිස්සුන්ට මමත් එකතු වෙලා ඊලග බස් එකට නැග ගන්නවා. කොහොම හරි වාසනාවට ජනෙලයක් අයිනේ අසුනක් මටත් ලබෙනවා. ගුනසිංහ පුර ගස්වල වහල ඉන්න කපුටො රෑ වෙලා කියල කෑ ගහල කියනව. ඒත් ඊට වඩ හයියෙන් කොන්දොස්තර අයිය "රාගම රාගම" කියල කැගහනවා. ඊට පස්සෙ "අහ් ඔව් මල්ලි 6.05 ට තමා පිටත් වෙන්නෙ " කියල කාටද උත්තර දෙනවා.

මැනින් මාකට් එක පැත්තෙ ඉදල දුවගෙන ආපු මනුස්සයෙක් එලවලු මල්ලකුත් අරන් බස් එකට ගොඩ වෙනවා.ආපු හදිස්සියට මෙ එලවලු අද රෑට උයන්නද කියල මට හිතෙනවා.
බොහොම අමාරුවෙන් බස් එක ඉස්සරහට ඇදෙනවා. ඩ්‍රැයිවර් අන්කල්ට ඉක්මනට ගෙදර යන්න උවමනාවක් නැද්ද කියලත් හිතෙනවා. ඒත් එය හිටි ගමන් ඉක්මනට යන්න යනකොට කොන්දොස්තර අයිය හොව් හොව්
පොඩ්ඩක් ඉන්න කියල කියනවා. බස් එකේ ඉන්න සමහරු මේක දිහා බලාගෙන ඇහුනෙ නෑ වගේ ඉන්නවා. එත් ට්‍රේනින් ගිය දවසෙ ඉදල වෙලපහ ගෙදර යන්න හදන මට අදත් වැරදි බස් එකකට ගොඩ උනා කියල
හිතෙනවා.ටික වෙලවකින් කාගෙදෝ දුරකතනයක් නාදවෙනව ඇහෙනවා. "ඔව් ඔව් දැන් පිටකොටුවෙන් බස් එකට නැග්ග තව පැය බාගෙකින් එනවා" එයා උත්තර දෙනවා.

හෙමින් සැරේ බස් එක ටෙක්නිකල් හන්ඳිය පහු කරල පන්චිකාවත්තට කිට්ටු වෙනවා, මගෙ ලග වාඩි වෙලා හිටපු කෙනා නැගිටල බහින්න යනවා. එතකොට අර එලවලු මල්ල අරන් නැගපු මනුස්සය මගෙ ලගින් වාඩි
වෙනවා. එ මනුස්සය එක්ක හිනා වෙන්න උත්සහ කලත් මගෙ මුහුනෙ දහදියට හිනාව පෙඟිල ගිහිල්ල. එයාගේ මුහුනෙ නම් තිබුනෙ බලාපොරොත්තුවක ලකුණු. ලොකු හදිස්සියකුත් තිබ්බ.

ආමර් වීදියේදි බස් එකේ වේගය තවත් අඩු උනා. මම ජනේලෙන් එලියට ඔලුව දාල වෙලාතියෙන්නෙ මොකද්ද කිඅයල බලනවා. රතු පාට බල්බ් පත්තු උන වාහන පාර දිගටම හිර වෙලා තියන්වා. "අද උඹ වේලපහ නේද යන්නෙ" කියල මගෙ යලුව ඇහුව මට මතක් වෙනවා. උගේ කට වැදුන තමා කියල මත හිතෙනවා. එතකොටම වගේ මට මගේ සාක්කුවේ ෆොන් එක දගලනවා. "අයියා කොහෙද ඉන්නෙ" නංගි කෙටි පනිවිඩයක් දාල.
"අර්මර් ස්ට්‍රීට්" මම රිප්ලයි කරනවා.
කොන්දොස්තර අයියා ලගට එනකොට මම අඟිලි වල හිරකරන් හිටපු රුපියල් විස්ස දික් කරල වත්තලට ටිකට් එකක් ගන්නවා. එහා පැත්තේ හිටපු මනුස්සය නැත්නම් අයියත් රාගමට ටිකට් ගන්න ගමන් මල්ලි රෑ වෙයිද කියල කොන්දොස්තර අයියගෙන් අහනවා. "ඔව් හවස් උනාට පස්සෙ රැවෙනවා ඇයි කලින් බස් වල නෙවිද ගියෙ" කොන්දොස්තර අයියගෙන් උත්තර ලබෙනවා. මටත් එ මනුස්සය ගැන දුකත් හිතෙනවා. එයා මන් දිහාලැජ්ජාවෙන බලනවා.
ආයෙමත් එයගෙ ෆොන් එක වදිනවා "මන් පොඩි ට්‍රැෆික් එකක ඉන්නෙ එන්න ටිකක් පරක්කු වෙයි" කියල මිනිහ උත්තර දෙනව." මගෙ වයිෆ් කතා කලේ මල්ලි අද ටිකක් කලින් ගෙදර යන්න කියල ලීව් එකක් දැම්ම එත් බලන්නකො ට්‍රැෆික් නේ", පව් අහින්සකය මට හිතෙනවා.එත් මන් මොකක් කරන්නද මාත් ඒ බස් එකේමනේ.

පාර හරහට කන්ටේනරයක් පෙරලිල කියල මිනිස්සු ජනෙල් වලින් එබිල බලනවා. කථාව ඇත්ත ට්‍රැෆික් එකට හෙතුව මෙක තමා . බස් එක එතැනින් ගලවිල ඉගිලිල එනවා.ඇවිත් ආමර් වීදියෙන් සුගදදාස ස්ටෙඩියම පාරට හරවනවා. එක දිගටම රතු පාට බල්බ දැල් වුනු වාහන පෙලකින් පාර වැහිලා.
"අදත් වරායට නැවක් ඇවිත්" කෙනෙක් කියනවා. එක ඇත්ත වරායට නැවක් ආපුවම එකෙ කන්ටෙනර් ගෙනියන දිගම දිග වාහන වලින් මුලු පාරම පිරෙනවා. හොල්ට් තුනක දුර එ කියන්නේ ආමර් වීදියේ ඉඳලා ඉඟුරු කඩේ හඳියට ලෙසියෙන් යන්න බැරිවෙනවා.

මගෙ ලග ඉන්න අයිය ආයෙත් හිස් බැල්මෙන් මන් දිහා බලනවා. "මල්ලිටත් ගෙදර යන්න හදිස්සිද" කියල මගෙන් අහනවා මම උත්තර දෙන්න හදනකොටම ඉස්සර පොඩි රන්ඩුවක්. බස් එකෙ කවුලුවක් හින්ද දෙන්නෙක් සටනට පැටලිල. ඇත්ත තමයි මෙ බස් එක අතුලෙ තිබ්බ රස්නෙට ගහ නොගත්තනම් තමා පුදුමෙ. මෙ දෙන්නගේ සද්දෙට පොඩි ලමයෙක් බයවෙලා හොඳටම අඬනවා එයගෙ අම්මා එයාව නලව ගන්න දහසක් බොරු කියනවා.හැමොටම එපාවෙලා වගෙ මිනිස්සුන්ගේ මුහුනු වල ලියෙවිල තියනවා. "පොලිසියවත් නැද්ද?" මෙ පාරවල් බලන්න කෙනෙක් අහනවා. මටත් ලංකාවෙ පොලීසියක් තියනවා කීයල මතක් වෙනවා.

හෙමින් සැරේ බස් එක් සුගදදාස ස්ටෙඩියම ලඟට එනවා. ස්ටෙඩියමෙ ලයිට් දාල . අද SLPL මැච් එකනේ එත් එක තියෙන්නෙ කෙත්තාරමෙනේ සුගදදාසෙ මොකටද ලයිට් දාන්නෙ මට හිතෙනවා. එතකොට ස්ටෙඩියමෙ වහලෙ සවි කරල තියෙන "කාර්ල්ටන්" කොඩිය මට පෙනෙනවා සිද්දිය මගේ පුංචි මොලේට වැටහෙනවා. "දවල්ට අව්වට බේබිලගේ හම කලු වෙන නිසා රැට ලයිට් දාල රගර් ගහනවා අපිට තමා ලයිට් කපන්නේ" කියල කවුදො කොලුවෙක් කට කැඩිච්ච කතාවක් කියනවා.

 සක්කුවේ ඉන්න මගේ ෆෝන් එක අයේ අඬනවා නංගි අයෙත් අහනව අයියා කොහෙද කියලා. මමත් ලුනු ඇඹුල් ඇතුව පොලීසියටයි ට්‍රැෆික් වලට වග කිය යුතු අයටයි අමතලා රිප්ලයි කරනවා.
මුහුන පුරා රැව්ල වවාගත්තු කොල්ලෙක් බස් එකේ ඉස්සරහට ඇවිත් විරිදු කියන්න ලැස්තිය. එත් කොන්දොස්තර අයිය මිනිහට බැහල යන්න කියල තදින් කියනවා. මිනිහත් කොන්දොස්තර අයියගෙ මව් ගැන විරිදුවක්සමගින් බැහැල යනවා.

කොහොම කොහොම හරි බස් එක ඉඟුරුකඩේ හංදියට එනවා. එතනින් ට්‍රැෆික් එක ඉවරයි ඩ්‍රැයිවර් අන්කලුත් ලෑල්ලටම පාගල යනවා.මගෙ ලග ඉන්න අයියත් ටිකක් හිනා වෙලා ඉන්නව දැක්කමයි.බස් එකෙ අනිත් අයටත් ඉක්මනට ගෙවල් වලට යන්න පුලුවන් කියල හිතෙනවා.

කැලණි ගඟ හරහා වැටිල තියන ජපන් මිත්‍රත්ව පාලම පහු කරල බස් එක යන්තම් පෑලියගොඩට එනවා.සුපුරුදු විදියටම අයෙත් දිගු වහන පොලිමක් මගෙ ලඟ හිටපු අයියට  අයෙත් කොල් එකක්. "පුතේ තත්ත අද එන්න ටිකක් රැ වෙයි තත්තිගේ යලුවෙක් අසනීප වෙලා ඉස්පිරිතාලෙ තාත්ති එයව බලන්න ගියා අපි හෙට උදෙට පන්සල් යමු" කියල කියනවා.
  එ එක්කම මට නංගි අයෙත් කෙටි පනිවිඩයක් එවල "අයියේ පොලීසියේ ඉන්නෙත් මිනිස්සුනේ එයලට බනින්නත් එපා එ ගොල්ලොත් දවසම මහන්සි වෙලනෙ ඉන්නේ" මටත් ඒ කතාව ඇත්ත කියල හිතෙනවා.

අර අයිය මන් දිහා බලල කියනවා "මල්ලි අද මගෙ පුතාගෙ උපන් දිනේ මන් වෙලපහ යන්න ආවෙ එකටයි හැමදාම මම වැඩ ඉවර වෙලා යනකොට එයා නිදි , උදේ වැඩට එනකොටත් එයා නිදි, දැනුත් වයිෆ් කොහොම හරි නිදි කරව ගනී බලන්නකො අපේ ජීවිත මහපාරෙමයි ...!"

මටත් මුකුත්ම කියගන්න බැරි වෙනවා, ජනෙලෙන් එලියෙ වාහන දිහා තේරුමක් නැතිව මමත් බලන් ඉන්නවා කොන්දොස්තර අයිය වත්තල බහින්න කියල කියනවා, මමත් නැගිටල බස් එකෙන් බැහැගන්නවා.
බස් එක පිටිපස්සෙන් පාර පනින්න යනකොට බස් එකේ දුම් ගුලියකින් මාව වැහිල යනවා. අනේ බස් එකේ හිටපු කී දෙනෙකුගේ, අර පුංචි පුතාගේ බලාපොරොත්තුත් මෙ බස් වල එන්ජින්වල දැව්ල දුම් බට වලින් පිට වෙනව නේද කියල මට හිතෙනවා.

 වෙලාව අටයි කියල මගේ ඔරලෝසුව කියනවා.......................


සුභාෂ් ~( ඔටුවා_08)

8/05/2012

මාවතේ ජීවිත~4~සොරාගත් සිහින













මාවතේ ජීවිත~1
මාවතේ ජීවිත 2~ වාසනා කූඩු
මාවතේ ජීවිත ~3~ රඹුටන් රස

දළුලන වසන්තයට
විකසිත වී සුවඳ වන්න
දකින්නට ඇත සිහින
පෙරදින නුඹත් මා විලස......

තනන්නට ලෝකයක්
පිසලන්නට කඳුලක්
දල්වන්නට සිනහවක්
අසාපන් යකුනේ......
උන්ට ඇත සිහිනයක්
තොප විසින් ගිලදැමු.........

කොල්ලකෑ සිහිනයම
ඉල්ලලා හඬ නගන
බුද්ධියේ අරගලය
මහමගය
බලවතුන් නොමදකින..................

ඔටුවා 8

8/04/2012

අයං වස්සාන කාලෝ.....








ගොම්මං කළුවර මැද්දෙන්
හීන් පොද වැස්සක් වැටීගන ආවා.
රැහැයියන්ගේ මූසල සද්දෙත් එක්කම
ඈතින් පන්සලේ ඝන්ටාර සද්දෙ,
මැටි ගැලවිච්චි පිල ලඟ ඉඳගන
මැණිකා කඩුල්ල දිහා බලාගන උන්නා
"එදා වගේමයි අදත්",
මැණිකාගේ හිත ඈතට දුවන් ගියා.







එදා හත්කෝරලේටම උන්නු ලස්සනම ගැටිස්සි මැණිකා

වැහි කාලේ පන්සලේ බුද්ධ පූජා,
අප්පුච්චලට කන්ඩ උයන්ඩ ගෙදර නැවතුනු ඒ හැන්දෑව,
හීන් වැහි කෝඩෙ මැද්ඩෙන් කඩුල්ල ලඟ කාරෙකක් නැවතුනා.
පිල ගාවට දුවගන ආපු මහත්තැන්
මැණිකාට පෙනුනෙ දෙවියෙක් වගේ.
ඒ හැන්දෑව මැණිකාගේ ජීවිතේ ලස්සනම හැන්දෑව,
අදටත්.
මහත්තයා කලුවරේම එලියට බැස්සේ මැණිකාගේ ඔලුවත් අතගාලා
"මං ඉක්මනටම එන්නං කෙල්ලෙ"
මැණිකා හැමදාම කඩුල්ල දිහා බලාගන හිටියා
මහත්තයා නැතත් කීප පෝයකින් බඩට දරුවෙක් ආවා.
ඉස්පිරිතාලෙන්ම දරුවා කාටදෝ දුන්නේ මැණිකාටත් නොකියා.

මේ ඔක්කොම මැණිකාට හීනයක් වගේ.
හිතේ වේදනාවෙන්ම අප්පුච්චා මියදුනා.
ගෙදරටම නාකිඋනු මැණිකා අම්මට තනි රැක්කා.
උන්දැත් මියැදුනා.
තනිවෙච්චි මැණිකා කඩුල්ල දිහා බලාගෙන උන්නා,
මහත්තය කවදහරි ඒවි"


ඒ හතලිස් අවුරුද්දකට කලින්.
අදත් ඒ පොද වැස්ස.
මැණිකා පිල ලඟ ඉදන් ගොම්මන් කලුවරේ
කඩුල්ල දිහා බලන් උන්නා.
ඒ ඇස් තාමත් දිලිසෙනවා,
"මහත්තය කවදහරි ඒවි."

ලිව්වේ පරා....



8/01/2012

මනස්ගාත


දුක අහන කිසිවෙකුත් මගේ ළඟ නැති වෙලා
තනිකමත් පාළුවත් හිඳී මා හඬවලා
දිනපොතේ පිටු අතර මගේ දුක සැඟවිලා
නින්ද මගේ නෙතු ළඟින් ඈතටම ගිහිල්ලා